...

Cok aci ama bugün bi sevdiginizi kaybedebilirsiniz. Siz böyle saga sola bakarken, akliniza bile getirmezken, o hep orda sanirken, o sessizce cekip gidebilir. Siz ardindan sessiz kalabilir misiniz bir ölümün?

Hayat birden durur. Hizla akan sokaklar yok olur, isler ve siz dururken akmaya devam eden zaman yabanci olur. Dua gibi ama etkisizce döner durur "Ben simdi onsuz napicam?" cümlesi, anlamsiz, diger hersey gibi...

Uzagimizdayken ne kadar kolay üzerine konusmasi, sakalar yapmasi. Biraz yaklasip da sogugunu ensemizde hissedince bir durmak lazim. Hayati kendi ellerimizle bir durdurmak, islere birazcik ara vermek lazim. Bir an nefes alip bir düsünmek, kulagimizi cekip bi tahtaya vurmak lazim. Gercekten önemli olan seyleri düsünüp, bos yere catilmis kaslari bir gevsetmek lazim.

Ölüm (ya da hayat) daralan bi cember, bir avuc insan icinde elele, sirt sirta bekliyoruz iste. Biri disari cekilmeden ne kadar vaktimiz var? O kadar genis mi kollarimiz her bir sevdigimizi sarmaya? O kadar cok güzel sözümüz var mi, biri gittikten sonra pisman olmamaya, keske dememeye yetecek kadar?