Kafamin durdugu nadir anlar var. Tik diye bi ses geliyor, uyaniyorum. Bakiyorum durmus. Hemen silkinip kendine gelip basliyor tekrar gezmeye...
Zigzag seviyor bu aralar. Nedensiz mutluluklar buluyor kendine, dans ediyor, sisko dansi. Sonra hoop, o gözü kara magaralara parasüt atlayisi yapan adamlar gibi daliveriyor karanliga. Biliyor tabi bi elinden tutan var, sicacik. Simarik ama, sallaniyor karanlikta, inatci.
Al sana firsat deniyor. Oyuncak tren gibi harekete geciyor bu sefer, sevincten korkuya, korkudan meraka, meraktan heyecana, heyecandan hevese, hevesten hevessizlige, yine bosluga ve basa.
Essek gibi biliyor oturup toplanmasi gerektigini, vakit gecirmekten vazgecip gercekten düsünmesi gerektigini. Ama hep dalgaci, hep üsengec. Bir de üstüne yengec. Dokunsan aglar, bi bakmissin herkesten güclü. Bir eve kapanir, sesi cikmaz, bir bakarsin halay basi.
No comments:
Post a Comment